დარტყმის სენსორი, ან დარტყმის სენსორი, ჩაშენებულია მანქანის უსაფრთხოების თითქმის ყველა სისტემაში. მისი დახმარებით, ტრანსპორტზე გარე გავლენა ფიქსირდება და სიგნალი დაუყოვნებლივ გადაეცემა მანქანის მფლობელს. ფიზიკური პრინციპით განსხვავებული საავტომობილო სენსორები მუშაობის ერთი ალგორითმი აქვთ: ზემოქმედების შემთხვევაში, ისინი ციფრულ ან ანალოგურ სიგნალს აგზავნიან სისტემაში.
არსებობს რამდენიმე დიამეტრულად საწინააღმდეგო მოსაზრება მანქანაში შოკის სენსორის დაყენების ადგილის შესახებ.
ზოგიერთი ექსპერტი ურჩევს მოწყობილობის დაყენებას სხეულის ლითონის ნაწილების გამოყენებით, ძლიერი და ხისტი მიმაგრებით მანქანის ზედაპირზე. სხვა ავტომექანიკოსები უარყოფენ ამ მეთოდს და ამტკიცებენ, რომ რხევის ამპლიტუდა რკინისგან იშლება, რაც პირდაპირ გავლენას ახდენს სენსორის მუშაობაზე. მოწყობილობა ცუდად იმოქმედებს გარე გავლენაზე. თუ პარამეტრებს დაამატებთ მგრძნობელობას, მანქანის სიგნალიზაცია დაიწყებს მუშაობას რაიმე მიზეზით. როგორც ალტერნატივა, ამ თვალსაზრისის მომხრეები გვთავაზობენ დაყენების დარტყმის სენსორების გაყვანილობას და გამოიყენებენ პლასტმასის საკაბელო კავშირებს შესაკრავად.
ზოგიერთ ავტოფარეხში შოკის სენსორები დამონტაჟებულია მანქანის ინტერიერის ცენტრში, იმის გათვალისწინებით, რომ ეს მისთვის ყველაზე შესაფერისი ადგილია. მანქანის შუა ნაწილში განთავსებულ სენსორს შეუძლია იგივე მგრძნობელობა უზრუნველყოს სხეულის ნებისმიერ ნაწილზე გარე გავლენის მიმართ. მთავარია მოწყობილობის კარგი დამაგრება ისე, რომ განგაში არ აგზავნის ცრუ განგაში.
ბოლო დროს, განგაშის მთავარ დაფაზე დამონტაჟებულია შოკის სენსორები. ეჭვგარეშეა, ასეთი გამოსავალი ეკონომიკურად მომგებიანია, მაგრამ ამ ადგილას სენსორის მუშაობა ცუდად ეფექტურია, რადგან შეუძლებელია მანქანაში ადგილი იპოვონ ასეთი მოწყობილობის დასაყენებლად: გამტაცებლებისთვის უნდა იყოს რთული მისადგომი და ამავე დროს უზრუნველყოს ოპტიმალური მგრძნობელობა გარე გავლენის მიმართ.
ამრიგად, სენსორის ინსტალაციის ადგილმდებარეობა უნდა განისაზღვროს მოწყობილობის რეაქციის სიზუსტით და სტაბილურობით გარე ზემოქმედებაზე, აგრეთვე ყალბი სიგნალების არარსებობით უმნიშვნელო ან ზედმეტი ზემოქმედებით, მაგალითად, ხმამაღალი ხმებით ან ქარის სიბრაზით და ა.შ..
